MİLANNAN MİLİŞ

V.MOŞKOVun: Наречие Бессарабских гагаузов (1904 yıl) kiyadından

Bir vakıt vardı iki gemici, birinin varmış iki gemisi, birinin bir gemisi. O iki gemili olanın karısı pek gözälmiş. İki gemici olanın adı Milan, o bir gemici olan Miliş. Bir gün onnar ikisi lafa oturdular. Da o lafedirkan, Milan üünmüş, ani karısı gözälmiş hem akıllıymış. Miliş demiş: “Bän senin karını aldadırım”. 
Milan demiş: “Her sän benim karımı aldadırsan, bän sana verim bu iki gemiyi”. 
Miliş ta demiş: “Bän her aldadamasam, verim sana bu gemiyi”. 
Gitmiş Miliş kasabaya, bulmuş bir babu da demiş: “Verim sana üz altın, git Milanın karısına, da sölä buluşayım bän onunnan”. 
Gitmiş babu, sölemiş karıya, karı hiç yaklaştırmamış, kuumuş babuyu. 
Gelmiş babu da demiş: “Yok nicäl gidäsin, yaklaştırmayor, yok nicäl üzünü bilä göräsin”. 
Da demiş babu: “Alayım onu da gideyim hamama da orda göreyim, neredä nışanı var”. 
Gitmiş babu, almış karıyı, gitmişlär hamama. Görmüş nışannarnı: güüsündä varmış bir çatal başak, götündä da bir kireç gibi, ayaanda da kara nışan. 
O sormuş babuya: “Nerdän sän üürendin?” 
Sölemiş babu, Miliş almış yazıya da gitmiş gemilerä, göstermiş kihadı, sölemiş aazdan da. Milan teslim etmiş Milişä gemileri da gitmiş evä, kahırlı gezärmiş. 
Karı demiş: “Ne kahırlanayorsın?” 
O da demiş: “Kihat kabullettim, anam ölmüş, bobam da pek zayıfmış”. 
Koymuş neetinä karıyı kessin yolda. Koşmuş taligayı, gitmiş. 
Gidärkan düşünmüş ani: “Kesmeycäm, brakarım daa içindä”. 
Etişmişlär daaya, kolvermiş taligayı, yatmışlar bir fidan altında. Karı uyumuş, adam koşmuş taligayı, brakmış karıyı uyurkan. Karı, açan kalkmış, kocası yok, çeketmiş gitmää, bulmuş bir yayan yolu, gitmiş o yolca. Gidä, gidä yetişmiş bir çöşmeyä. Orda da varmış bir fidan. Karannık olduyan, pinmiş fidan üstünä. Gecenin bir vakıdı toplaşêr o fidanın dolayanna şeytannar. Büükleri sorarmış angısı ne iitlik yaptı. 
Birisi da demiş: “Bän bir erdä baalattım oniki kişi bir köprü yapsınnar, baalandılar, kırk günädän yapaceklar da kaldı üç günneri, onnar işleer, bän gecä yıkayorum. Üç gündän sora asaceklar onnarı”. 
Büükleri demiş: “Çalış, çin kabul edecän”. 
Biri da demiş: “Bän da girerim padişahın kızının içinä da şişirerim onu”. 
Biri da demiş: “Bän da girdim iki gemicinin içinä da birisinin karısı gözäldi, da gitti biri, da yalancılıklan nışannarı üürendi, da getirdi kardaşlıına, da gösterdi nışannarnı, da braadı gemileri ona, da gitti, karısını daa içindä braadı”. 
O şeytan kabuletmiş çin. Karı da işitmiş nicäl iş olmuş, inmiş fidandan. 
Ama şeytanın biri dediydi: “Bilselär da alsalar bu çöşmedän su, bu fidanın da yapraklarından, da koysunnar o köprünün altına, o köprü birtaa yıkılmaycek”. 
Biri da demiş: “Alsalar bu aacın kökündän da kaynatsınnar, da yıkasınnar padişahın kızını, alışacek o saat”. 
Aldı karı o fidanın yapraklarından, biraz da su hem bir-iki parça kök da gitti nerdä yapardılar o köprüyü. Adamlar işlärmişlär hem aalarmışlar . 
O demiş: “Aalamayın, bän onu yılaçlayım, birta yıkılmaycek”. 
Yılaçlamış, köprü başa çıkmış. 
Demişlär: “Ne istärsin bizdän baaşış?” 
Karı demiş: “Bişey istämeerim sizdän, salt götürün beni padişaa”. Almışlar karıyı, götürmüşlär padişaa. Padişahka da her gün dohtorlar, biri çıkardı, biri giridi. 
Karı girdiynän, demiş: “Bän yılaçlayacam senin kızını”. 
Padişaa kayıl etmiş. Kaynatmış karı kökleri, yıkamış kızı. Kız o saat alışmış. 
Padişaa demiş: “Ne isteycän bendän?” 
Karı da demiş: “Ver benim olsun Karaş kasabası” 
O kasaba da karının oturduu kasabaymış. Vermiş padişaa bir polk asker da gitmiş. Karı giinmiş padişaa rubasına, da gitmiş evinä, da kocasınnan tanışmış, da giinmiş adam, da bööndä padişahlık eder.